Rate this book

Het Leven Is Vurrukkulluk (2000)

by Remco Campert(Favorite Author)

3.78 of 5 Votes: 3

ISBN

9023421027 (ISBN13: 9789023421023)

languge

English

genre

Humor

review 1: Niet zo buitenaards als Tjeempie, maar wel op dezelfde mooie manier geschreven. Het verhaal heeft niet echt een einde of een duidelijk doel voor mijn gevoel, maar het is erg plezierig om te lezen. De wereld in het boek is een groot landschap van roze suikerwerk lijkt het. Alles is mooi, zelfs de dingen die niet mooi zijn. Op de achterkant stond iets van Campert zelf: 'Zó luchtig over de liefde schrijven, dat lukt me niet meer.' Luchtig, dat is het. Luchtig en licht en o zo mooi.
review 2: Direct voordat ik 'Het leven is vurrukkulluk' las, las ik een stukje in 'Overdrijvende wolkenvelden' van Toon Hermans, waar vooral veel talengrappen in staann. Daarom was het frappant dat één van de meest kenmerkende eigenschappen van dit boek de innovatieve taal is. Maar h... moreier gaat het niet zozeer over het gebruik van taal - al heeft de toiletjuffrouw en de jongelui een andere taalgebruik dan de volwassenen. In dit boek gebruikt Campert een afwijkende spelling in een deel van het boek, een afwijkende spelling die verder gaat dan de versimpeling van woorden zoals buro en kado in de jaren '60 en '70 van de 20ste eeuw, en aangezien het boek gepubliceerd werd in 1961, was het boek eerder dan deze beweging. Een deel van Camperts taalvondsten zijn verrassend en geven een ander dimensie aan woorden; 'viesziek plezier' en 'seksjuweel' voegen iets toe aan de taal en geven een ander gevoel dan de standaardspelling. Elders gebruikt hij het om de taal van bijvoorbeeld de toiletjuffrouw, die haar best doet dure woorden te gebruiken, te typeren: vélozoveerde / theologiserde / metiologisierde / konkluwedeerde / retiradejuffrouw (was dit toen courant?) en room-man (i.p.v. roman) om de uitspraak te accentueren. Op één plek kwam hij ineens met een engelse zinsnede dat niet eens Engels is: "sadder and wiser ants" (p.60). Waarom? Op dezelfde bladzijde merk ik hoe Camperts menselijke eigenschappen en gevoelens aan zielloze voorwerpen toekent (antropomorfisme): "het praatzieke groen van de bomen", "alcoholische piano", "ontredderde bed". Ik vraag me met name af wat "praatzieke groen" voorstelt. Dit vind ik verwarrend. Ook bepaalde stukken van het verhaal geven vraagtegens. Wat is de functie van de jongen met de paraplu bij het feestje? Moeten we het letterlijk nemen, en geschokt worden dat een volwassenen zoiets zou laten gebeuren? Of is het jongetje een symbool van de vrijheid, speelsheid en onbezorgdheid van de kindertijd die de volwassenen alleen kunnen bereiken door hun remmingen te verliezen door het gebruik van alcohol en drugs?Terugkijkend naar de tijd van publicatie van dit boek, was er een losmaking van de gevestigde orde door jonge mensen. Het losbandige jeugd, de vreemdgaande vrouw en de seksuele vrijheid van Panda waren allemaal grensverleggend. Het is niet duidelijk of Campert schrijft als voorstander van zulk gedrag of als criticus; op het moment van publicatie was hij 30+, dus geen tiener of twintiger meer, misschien schrijvend voor een krant en dus een deel van het gevestigde orde zelf. Hij laat de jonge mensen praten over hun motivaties en zodoende kan hij hun gedrag uitleggen aan de lezer.Campert legt ook de nadruk op het belang van woorden. Het is ironisch dat Boelie dingen goed kan verwoorden, dat hij de woorden kan vinden, maar toch geen vriendin heeft. Mees daarentegen vindt het makkelijk vrouwen te versieren, maar kan de goede woorden voor Panda en Etta niet vinden; Panda vraagt hem steeds om haar te beschrijven en met Etta heeft hij puur een fysieke verhouding. Vreemd genoeg kan hij wel uren gezellig doorbrengen met haar man. Later, met Steffie, als broer en zus, kon hij wel genoeg woorden vinden, want hij zegt dat ze "giechelden, renden achter onze woorden aan, maar ze waren uit het zicht verdwenen - we waren ze weer te snel af geweest." Woorden zijn in Camperts wereld - of de wereld van Mees - ook levende dingen.Na het lezen van het boek heb ik een paar recensies gelezen en ontdekt dat de oude man in het verhaal een oudere versie van Kees de Jongen is. Dit staat niet expliciet in de tekst, maar in een "noot van de schrijver" vooraan. Voor diegenen die het klassieke Nederlandse kinderboek 'Kees de Jongen' van Theo Thijssen niet gelezen hebben, heeft dit geen toegevoegde waarde, maar in de tijd dat het boek geschreven is, was het een heel bekend verhaal. Ook de toiletjuffrouw Rosa Overbeek komt uit het eerdere boek, en hun ontmoeting na zoveel jaar was dus een mooi verzonnen element. Maar het idee om iets over de verdere levensloop van Kees te schrijven komt niet voldoende uit de verf, net of Campert het leuk idee vond maar geen zin had het verder uit te werken.'Het leven is vurrukkulluk' vond ik geen grondbrekend boek, ondanks de taalvondsten. Was het Nederland van 1961 zo bekrompen dat het dit verhaal schokerend vond? Waarom is het uitgekozen als 'Nederland Leest' boek van 2011. Misschien omdat een gevoel van nostalgie oproept bij zijn generatie, mensen die inmiddels leden van de gevestigde orde zijn. less

Download links for: Het leven is vurrukkulluk

Advertising