เป็นเรื่องที่ผิดคาดจริง ๆ แรกคิดว่านี่คงจะเป็นเรื่องเบาๆ ใส ๆ ในรั้วโรงเรียนธรรมดา ๆ คงไม่มีกลิ่นไอวรรณกรรมมากมายเท่าไหร่หรอกมั้ง แต่กลายเป็นว่าเจอดะไซ โอซามุตั้งแต่หน้าแรกเลยทีเดียว และเรื่องราว ปริศนาของเล่มนี้ก็เล่นกับบทประพันธ์ที่ว่ากันว่าหดหู่ ที่ว่ากันว่าเป็นจดหมายลาตายของดะไซอย่าง “สูญสิ้นความเป็นคน (人間失格)” ทั้งเรื่องเลย ไม่ว่าจะหยิบยก ข้อความในสูญสิ้นฯ มาทื่อ ๆ หรือแปลงให้เป็นเรื่องราวของตัวละครที่อยากตาย อย่างรุ่นพี่ชูจิ (ชื่อชูจิ นี่ก็ชื่อเก่าของดะไซด้วยนะ) และก็มีวรรณกรรมเรื่องอื่น ๆ อย่าง The Great Gatsby บ้างประปราย
นิยายเล่าผ่านมุมมองของโคโนฮะที่ถูกรุ่นพี่โทโกะ หัวหน้าชมรมผู้ชื่นชอบหนังสือแทบกลืนกิน ลากเข้ามาเป็นสมาชิกชมรม มีหน้าที่หลัก ๆ คือเขียนเรื่องราวให้เธอกิน ใช่ กินจริง ๆ ก็นึกว่าแค่เปรียบเปรย แปลกดีเหมือนกัน เรื่องราวของตัวตลกเริ่มต้นเมื่อสาวน้อยคนหนึ่งมาขอให้ชาวชมรมช่วยเรื่องความรัก โดยการเขียนจดหมายที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกถึงรุ่นพี่ชูจิ และความพยามนั้นก็ดูเหมือนจะไปได้สวย ถ้าโคโนฮะไม่บังเอิญไปรู้เรื่องราวของรุ่นพี่ชูจิเข้า ชูจิเป็นใคร ? เกิดอะไรขึ้นกับชูจิ ? ที่ผ่านมาเขาเขียนจดหมายถึงใคร ? สาวน้อยคนนั้นปิดบังอะไรเขาอยู่ ? และโคโนฮะกับรุ่นพี่จึงพยายามสืบหาเรื่องราวของ “ตัวตลก” เพื่อตอบคำถามเหล่านั้น
จะว่าสืบหาก็คงไม่ค่อยจะถูกเสียทีเดียว เพราะเรารู้สึกเรื่องราวมันค่อย ๆ ถูกสารภาพโดยตัวละครมากกว่า ทั้งเรื่องของรุ่นพี่ชูจิในอดีต เรื่องของสาวน้อยคนนั้น และอดีตของตัวโคโนฮะเองก็ด้วย มันไม่ได้ฟีลของความลึกลับ ปริศนาเท่าไหร่ แต่มันเข้าข่ายของการเล่าเรื่อง บางช่วงจะให้อารมณ์เดียวกับเรื่องเล่าที่ลื่นไหลอย่างหดหู่เช่นสูญสิ้นความเป็นคนก็ได้
แม้เรื่องราวของตัวละครจะหนักหน่วงชวนสิ้นหวังดังเช่นสูญสิ้นฯ แต่มันก็ไม่ทั้งหมด ในตอนท้ายรุ่นพี่โทวโกะได้ให้กำลังใจในการมีชีวิตอยู่ผ่านการชวนอ่านหนังสือของดะไซ ซึ่งทำให้เรารู้ว่างานของดะไซมิได้มืดมนเช่นนั้นไปทั้งหมด แต่หลายเรื่องของนักเขียนคนนี้ยังมีอารมณ์ขัน การมองโลกในแง่ดี และความรักซึมแทรกอยู่ อย่าใช้งานเล่มเดียวของเขาไปตัดสินนักเขียน ตอนท้ายนี้แหละที่ชอบมาก ๆ
Advertisements Share this:- More
