Een extra vrije dag vandaag en daar was ik eerlijk gezegd best aan toe. Gewoon even een extra dag om tot rust te komen, mijn huisje schoon te maken en voor mezelf te zorgen. Mijn vorige Nederlandse blog was die van Vaderdag over hutjes en de hooiberg. Er is al weer een week voorbij. Weken in Kampala gaan altijd sneller dan ik denk en lijken ook eeuwen te duren. Tijd is een gek iets. Mijn blogs gingen over vanalles en nog wat deze week. Morgen ben ik hier drie maanden realiseerde ik me net. Zo’n punt waarop ik me realiseer dat ik graag even naar huis zou willen, maar ook het leven hier echt fijn begin te vinden. Waarop ik graag even in de toekomst zou willen kijken en simpel weg ook genoeg heb aan vandaag. Deze week daarom een korte samenvatting van al mijn dagen. Met al mijn vragen erbij. Omdat ook ik de antwoorden vaak niet weet.
Ik vraag je geduld te hebben
met alle onopgeloste vragen in je hart;
zoek niet naar antwoorden,
maar probeer de vragen zelf lief te hebben.
Want antwoorden zijn het leven niet.
Het gaat erom te leven.
Leef de vragen.
Misschien leef je dan, geleidelijk aan
zonder het te merken in de antwoorden.
– Rainer Maria Rilke, in Adem de dag van Mirjam van der Vegt
Dag 261 – Bananen brood met mango. Absolute aanrader. Recept van Albert Heijn. Tja, je moet toch wat met de kilo’s mango’s die ik voor een euro kocht onderweg van Amudat naar Kampala. En ik lees steeds meer gedichten. Ik begin echt een liefde te ontwikkelen voor literatuur, (zelfs de Nederlandse) en poezie. Spelen met woorden. Het raakt me, maakt me blij en laat me tot rust komen. Het fijnste is lezen met iets lekkers. Dus bak ik vrolijk verder en ploeter ik me met plezier door mijn leeslijst van 2017. Waar haal ik de tijd vandaan om meer, meer, meer te lezen?
Dag 262 – Wereld Vluchtelingen Dag. Terwijl er elke drie seconden iemand in de wereld op de vlucht gaat, ben ik alleen op kantoor. Niet helemaal natuurlijk, maar mijn directe collega’s zijn in het veld, dus ik ben in ieder geval alleen. Heerlijk. Ik kan ontzettend veel werk gedaan krijgen als er verder niemand is. Ik zou echt niet altijd alleen willen zijn, maar af en toe zo’n paar dagen van absolute stilte zijn heerlijk. Doet me denken aan de vele uren achter mijn bureau tijdens mijn studietijd. Lezen, schrijven, werken en nadenken. Kantoorbanen zijn lang niet zo verkeerd. O,ja, ik schreef ook een uitgebreid verhaal over mijn werk voor ZOA Nl. We zoeken een nieuwe trainee, dus als je na dit verhaal denkt: “wil ik ook!”, schrijf een brief, bel, app, spam het kantoor in Apeldoorn. En wie weet worden we collega’s. Uiteindelijk doe ik dit niet voor mij. Maar voor die 60 miljoen mensen die niet meer thuis zijn. Voor de lieve en mooie mensen in mijn leven die ooit zijn gevlucht. Waarom is deze wereld toch zo’n rotplek af en toe?
Dag 263 – Wasdagje. Valt niet zoveel meer over te vertellen. Een stapel aan schone was die opgevouwen moest worden. Dus muziekje aan. Gewoon huiselijk leven. Net zoals dat ik vandaag eens goed mijn huisje heb schoon gemaakt. Dat bruine Afrikaanse stof zit echt overal. Geniet jij niet ook zo van een schoon huis?
Dag 264 – Al de hele week voel ik de waarde van vriendschappen. Over de hele wereld. Via Facebook krijg ik lieve berichtjes. Over warme harten. Maar ook hier in Kampala begin ik nu echt mijn sociale netwerk op te bouwen. En dat vind ik fijn. Ik heb het nodig. En ik geloof dat iedereen vrienden nodig heeft. Mensen die een stukje met je meelopen. Trots op je durven zijn. Je aanmoedigen. Je aankijken en zeggen dat je het waard bent. Je lieve briefjes schrijven en een knuffel geven. Lieve vriend, vriendin. Waar je ook bent in de wereld, ik mag je wel. Ik ben blij dat je er bent. Wil je me beloven dat, zelfs als wij elkaar uit het oog verliezen, je jezelf blijft delen met de wereld?
Carpe diem. Be awesome. Work hard. Sing. Dance. Bake apple pies. Build the largest fires possible. Pray. Be kind. Cry when you feel like it. Debate with passion. Smile with your heart. Laugh out loud. Be a little crazy. Okay, a lot crazy. Enjoy being free. Think before you act. Speak wise words and listen more. Love.
Pluk de dag. Wees fantastisch. Werk hard. Zing. Dans. Bak appeltaarten. Bouw de grootste kampvuren. Bid. Wees vriendelijk. Huil als je daar zin in hebt. Debateer met passie. Lach met je hart. Lach hardop. Wees een beetje gek. Oké, heel erg gek. Geniet van je vrijheid. Denk na voor je handelt. Spreek wijze woorden en luister meer. Heb lief.
Dag 265 – Nog maar 100 dagen! Ik kan het bijna niet geloven. Over nu iets minder dan 100 dagen word ik 25. En ik heb er zin in. Dit hele schrijfavontuur is voor mijn gevoel nog maar net begonnen. Ik kan nauwelijks geloven dat het over 100 dagen voorbij is. Ik weet nog niet echt wat ik dan ga doen. Misschien ga ik wel verder. Misschien ga ik dan wel een echt boek schrijven. Wat vind jij? Doorgaan met de blog of een echt boek van papier? In ieder geval mocht ik vrijdag heerlijk knuffelen met Uganda, de poes van een lieve vriendin. En had ik mijn vrolijkste paar sokken aangetrokken. Want als ik één ding heb geleerd in de afgelopen twee-honderd-vijf-en-zestig dagen is dat het leven vieren zit in de kleine dingen van elke dag.
Dag 266 & 268 – Mijn eerste zonnebloemen beginnen te bloeien! Het weekend was fijn. En ook moeilijk. Zo’n weekend waarop ik graag even thuis had willen zijn. Met koffie en appeltaart. Maar ik ben hier. In Kampala. Zoals ik al schreef in het begin van deze blog. En elke dag leer ik een beetje meer over het leven liefhebben. Het kost energie. Het kost tijd. Het is niet altijd even makkelijk. Maar het is zo de moeite waard. Ik begrijp er vaak helemaal niets van. Heb duizenden vragen over hoe en waarom. Maar ik weet zeker dat het uiteindelijk maar om één ding draait: liefhebben.
En soms is liefhebben simpelweg sapjes maken van ananas en passievrucht. Want als je niet van jezelf kunt houden, hoe kun je dan iedereen in deze wereld liefhebben?
Wees ervan overtuigd dat je met de minuut mooier wordt – en, ook al valt het moeilijk te begrijpen, problemen en bekoringen zijn het gereedschap dat God gebruikt.
Herinner je de woorden van Goethe: Es bildet ein Talent sich in der Stilte, sich ein Charakter in dem Strom der Welt. Talent ontwikkelt zich in eenzaamheid: het talent voor gebed, geloof, meditatie, het talent om het leven helder te zien. Maar het karakter kan alleen groeien als we de wereld ingaan.
Want in de wereld leven we liefhebben.
– Henry Drummond, bewerkt door Paulo Coelho in De Hoogste Gave
Share this:
