Είσαι εσύ, είσαι εδώ.
Και καταβάθος δεν είσαι.
Ταξιδιάρικο μυαλό- πάντοτε έξω απ’το σώμα του.
Μακριά, σε μέρη μαγικά.
Κι ας είμαστε εδώ.
Κρεμασμένοι στο ταβάνι των προσδοκιών μας.
Γύρισε λίγο, και κοίτα με.
Άφησε τα βλέμματα μας να κολλήσουν.
Και ο χρόνος να παγώσει.
Και κάπως έτσι.
Να πέσουμε απ’ το ταβάνι, και να γίνουμε σκόνη.
Μη φεύγεις, μη φεύγεις.
Είσαι εγώ, είμαι εσύ.
Τρελοί, θυμωμένοι, κενοί.
Μείνε να σπάσουμε, να ξεσπάσουμε.
Να ενωθούμε μαζί.
Κι όμως φεύγεις, φεύγεις.
Δεν με πιστεύεις. Ποτέ.
Ανάθεμα, πάντα αυτό κάνεις.
Σε παρακαλώ.
Το ξέρω ότι είναι μάταιο. Το ξέρω.
Μα θα το κάνω, απόψε και κάθε απόψε.
Έλα εδώ-
Μη φεύγεις, μη με αφήνεις.
Και σε παρακαλώ, μην με τυφλώσεις.
Ίσως και να το έκανες ήδη.
Φεύγεις, δε κοιτάς πίσω.
Μαύρη η ψυχή σου.
Μαύρη κι η ορασή μου.
Ανάθεμα,
δε βλέπω πια.
Δε σκέφτομαι καθαρά.
Δε βλέπω. Βλέπω;
Κι όμως,
Βλέπω, βλέπω που έφυγες.
Για πάντα.
Τα μάτια μου, τα πήρες.
Τέλος.
Δε βλέπω.
Τυλφώθηκα.
Τυφλώθηκα.
Ανάθεμα-
Χωρίς μάτια-
Πες μου-
Τώρα πια-
Πως θα κλάψω που σε έχασα τόσο γρήγορα;
Εμπνευσμένο από το τραγούδι Blind των Placebo και ένα ιδιαίτερο, αγαπημένο quote:
“You left and I cried tears of blood. My sorrow grows. Its not just that you left. But when you left my eyes went with you. Now, how will I cry?”
