In the context of the cultural television documentary series Made in Europe, I wrote an ode to Fritz Lang’s silent masterpiece Metropolis (1927). It was broadcasted on Radio 1 and I read it at a debate organized by deBuren.
In het VPRO-programma Made in Europe (acht zondagen lang te zien op NPO2 en Canvas) maakt auteur Dimitri Verhulst een reis langsheen Europese culturele iconen. Vlaams-Nederlands huis deBuren vertaalt elke dinsdag na de uitzending de televisiereeks naar een verdiepend podiumprogramma. Uitgangspunt is telkens een Europees icoon dat in de aflevering aan bod gekomen is. Vorige was dit Fritz Langs stille meesterwerk Metropolis (1927), waar ik een ode voor schreef.
Beluister hier de radioversie van de ode.
Deze ode werd op 12 maart uitgezonden tijdens het Radio 1-programma Bar du Matin. Op 14 maart bracht ik de ode live bij deBuren als introductie tot een verdiepende avond. Documentarist Pascal Verbeken, kunstenaars Myriam Sahraoui en Emilio Lopez-Menchero en schrijver Geert van Istendael, lieten hierbij hun licht schijnen op de ‘duistere kant van Brussel’ (uitstekend gemodereerd door Annabelle Van Nieuwenhuyse). Canvas maakte dit interactief verslag van de avond.
Ode aan Metropolis
Een ode schrijven, dat had ik nog nooit gedaan. Dus ik zocht eerst maar even uit wat er precies van mij verwacht werd. Wikipedia leert me dat een ode ‘vaak zeer lovend en hoogdravend is, de betrokkene kan geen kwaad doen’. Maar het spijt me, beste Metropolis, ik begin deze ode toch met drie redenen om jou vooral NIET te bekijken.
Maar, mijn beste Metropolis, gelukkig zijn er dubbel zoveel redenen om je toch te zien, van je te houden, en ja, zelfs een ode voor je te willen schrijven:
En tot slot hou je al dit visueel spektakel in evenwicht met poëtische beelden. Neem nu de achtervolgingsscène in de donkere catacomben diep onder de metropool. Maria’s achtervolger krijgen we nauwelijks te zien, wel de lichtbundel van de lantaarn waarmee hij achter haar aan zit. Het weerspiegelt perfect mijn ervaring wanneer ik naar je kijk, Metropolis: opgejaagd door een wereld van licht en schaduw, overmeesterd door de cinema zelf.
Ps: Pas nadat ik deze blogpost schreef viel mijn oog op de koffie die ik intussen aan het drinken was…:
