Met een dergelijke naam verwachten de meeste metalheads zich wellicht aan een of andere eighteesrevivalband. Man, dat wordt een verrassing als je de band rond mastermind Tuomas Saukkonen voor het eerst zal horen. Ook hun derde album ‘Tyhjyys’ staat immers vol duistere, sfeervolle melodieuze deathmetal.
Eerst en vooral eventjes die vreemde titel verklaren. “Tyhjyys” is namelijk het woord dat Saukkonens landgenoten gebruiken voor “leegte”. Een groot contrast met de dikke, volle sound die het Finse viertal weer neerzet. Albumintro Shores of the Lake Simple vangt aan met een simpel akoestisch gitaartje, waarna meerdere soortgenoten volgen. Al snel valt een hele band in, die met een paar “heys” de spanning volledig opdrijven voor Boneyard, waarvan de single vorig jaar al op ons was losgelaten.
Al direct een prachtig staaltje van Wolfhearts kwaliteiten, dat Boneyard. Vette riffs en dito vocals over een brutale dubbele basdrum, met gitaren die tijdens het chorus voor melodie zorgen, tot wanneer opnieuw een akoestische gitaar onderbreekt. Toch neemt de hevigheid spoedig over, met een geweldige outroriff.
Het zal sommigen ongetwijfeld cheesy in de oren klinken, maar Saukkonen schrijft niet gewoon liedjes. Hij schildert stillevens met muziek. Al wie extreme metal ooit heeft omschreven als louter gebrul, moet maar eens goed naar deze ‘Tyhjyys’ luisteren. Hoewel we het hoogtepunt wellicht al vroeg gepasseerd zijn, weten nummers als World On Fire en het veel rustigere, maar daarom niet minder intense The Flood de aandacht vast te houden. Je zou bij het horen van al die aan de winter refererende taferelen al bijna deemoedig worden terwijl buiten het mooiste der seizoenen al volop begint los te barsten.
Wie zijn riffs graag snoeihard heeft, zal smullen van The Rift, mensen met een voorkeur voor veel symfonisch bombast en – weerom – een kalm, akoestisch moment met ditmaal zelfs een piano, zullen bij Call of the Winter wegsmelten.
Wat valt er nog meer te vertellen over ‘Tyhjyys’? Een brutale, extreme plaat die perfect dienst doet als soundtrack tijdens die koude, eenzame winteravonden. Melodieus, deemoedig en o zo sfeervol. Hoeveel adjectieven moet ik er nog tegenaan gooien om u te overtuigen van Wolfhearts kwaliteiten?
Advertisements Share this:
