Rate this book

The Portrait (2004)

by Willem Jan Otten(Favorite Author)

3.45 of 5 Votes: 3

languge

English

genre

Fiction

publisher

Scribe UK

review 1: Wel aardig. Geschreven vanuit het perspectief van een schildersdoek. Thema: schepping. Het schildersdoek noemt de schilder 'Schepper'.Vragen:- Wat zegt de ik-figuur over andere media?- Welke vormen van 'scheppen' kom je allemaal tegen in het boek?- Wat zijn de gevolgen van deze perspectiefkeuze?- Hoe probeert de schrijver spanning te creëren in de eerste alinea's van het boek?
review 2: “Onschuld is het aller-moelijkste, zei Specht. En het zeldzaamst. Het schandaligst dus ook.”Ik heb het boek Specht en zoon (door Willem Jan Otten) in twee adems gelezen. De eerste adem duurde 60 pagina’s op een zondag. Zo aangrijpend vond ik het. De tweede adem duurde bijna een week. Zo verstikkend vond ik het.De roman is vanuit het perspectief van een schilderij geschrev... moreen, die begonnen is als een kostbaar wit doek in een schilderswinkel. Het wordt door een jonge schilder, Felix Vincent, gekocht die het vervolgens in een hoek in zijn atelier laat liggen. Het doek noemt Felix ‘Schepper’.Het verhaal van de roman vind ik minder aansprekend.Een jonge portretschilder die in de mode is vanwege zijn rake portreten krijgt een opdracht die anders is dan zijn andere opdrachten: een dode Afrikaanse jongen schilderen. Naakt. De opdrachtgever is een rijke oude en zieke kunstverzamelaar, die de jongen zijn zoon noemt. Felix schildert niet naar de dood, maar naar het leven. Toch neemt hij de opdracht aan, zeker als een flinke cheque op zijn tafel gelegd wordt. Dan kan hij het huis kopen, waar hij en zijn vrouw gelukkig verder leven. Hij gaat koortsachtig aan het werk. Het moeilijkst is om de onschuld te schilderen. Niet onvoorzienbaar: het gaat over een naakte slapende twaalfjarige jongen. Het schilderij zou met Stille Zaterdag opgeleverd moeten worden. Maar Specht, de opdrachtgever, komt niet opdagen...Door de ogen van het schilderij laat de schrijver dingen gewoon gebeuren. Wij, en de schrijver ook, zijn passief. Het boek lijkt meer op naar een film kijken dan op een boek lezen. Wat we weten, als lezers, is wat het schilderij ziet of hoort. Niets meer. De stem van de schrijver is niet te horen.Wat ik verstikkend vond in het tweede deel van de roman is dat wat onschuldig bleek te zijn in het eerste deel, schuldig werd in de tweede. De Schepper aarzelde niet om op de nacht waarin zijn vrouw zich voorbereidde om van hun jongetje te bevallen, zijn porno videotapes opzij te zetten voor een nacht met een vriendin. De vriendin die journaliste is, vertelde hem dat Specht slechts een pedofiel is die arme jongens koopt.Het bleek echter dat ze slechts een kijkje wilde nemen in Scheppers nieuwe oeuvre. Ze wist van een vroeger bezoek dat het iets bijzonders aan het worden was, een soort Pieta. Ze wist ook dat de opdrachtgever Specht was en dat het voor nieuwsgierige ogen een absoluut geheim moest blijven. Die nacht kon ze wel een kijkje nemen. Ze was erdoor gefascineerd en vertelde aan Felix het verhaal van Specht, een verhaal dat alles behalve de waarheid was. De volgende dag, net na het horen dat zijn vrouw onmiddellijk zou bevallen, werd Schepper opgewonden. Berouw over het overspel bleek hij niet te hebben. Wel werd hij koortsig over zijn maaksel. Zou iemand erachter komen dat hij een jongen in opdracht van een pedofiel had geschilderd, dan zou zijn carrière ontploffen. Hij ontstak een vuur en gooide zijn meesterstuk erin.Het schilderij stierf nog niet. Het leeft nog in een in half gescheurd fotootje dat de Schepper gemaakt heeft, maar nu dichter dan ooit bij zijn Schepper is: hij begon de wereld te ervaren vanuit zijn Scheppers borstzak, in het bijzijn van zijn kloppende hart. Toen begon het schilderij echt deel te nemen aan zijn Scheppers leven.Volgens mij gaat het verhaal over een oud gegeven: om iemand innerlijk te kennen, moet je met hem of haar meelopen. In andere woorden: walk a mile in his shoes. Daarom kwam het verhaal over Scheppers overspel zo brutaal onverwacht, en eigenlijk onzinnig: omdat het verhaal door het schilderij verteld werd, een bezield schilderij, met ogen, oren en verstand. Maar een schilderij dat niet veel begrijpt en weet over het innerlijke leven van de Schepper, omdat hij niet met zijn Schepper meeloopt.Ik vond Ottens schrijfstijl bijzonder inspirerend: het verhaal glijdt door de pagina´s heen. Het tempo is vredig, de woorden zijn niet ingewikkeld, en toch boeiend. Zou ik maar ooit zo mooi schrijven! less

Download links for: The Portrait

Advertising