Του Παντελή Καρύκα
Ρεκόρ πενταετίας τουρκικών παραβιάσεων προχθές. Μέχρι και απειλές πολέμου εχθές. Είναι φανερό ότι η Τουρκία έχει αποφασίσει να κλιμακώσει την ένταση και φυσικά η μη έκδοση των οκτώ είναι μόνο η αφορμή.
Άλλωστε οι απειλές Ερντογάν περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης είχαν κατά πολύ προηγηθεί της υπόθεσής των οκτώ, ακόμα και της διάσκεψης για την Κύπρο. Η ελληνική πλευρά μιλά για νηφαλιότητα και ψυχραιμία.
Ξεχνά όμως κάτι. Ότι δηλαδή ο αντίπαλος κατέχει την απόλυτη στρατηγική και τακτική πρωτοβουλία και μπορεί να κλιμακώσει την ένταση κατά το δοκούν σε χώρο και χρόνο της επιλογής του. Αυτή είναι η συνέπεια του ηλίθιου δόγματος του «δεν διεκδικούμε τίποτα» την στιγμή που ο απέναντι διεκδικεί, κυριολεκτικά, τα πάντα.
Η ελληνική πλευρά έχοντας παραχωρήσει την απόλυτη πρωτοβουλία στον αντίπαλο εδώ και χρόνια αφέθηκε να παρασυρθεί σε ένα παιχνίδι το οποίο εξυπηρετεί τον εν δυνάμει εχθρό και το οποίο η ίδια επ’ ουδενί δεν μπορεί να κερδίσει.
Η ελληνική πλευρά απλώς ακολουθεί τις κινήσεις της Τουρκίας και απαντά όσο και όταν μπορεί αμυνόμενη πάντα. Όμως «όποιος αμύνεται αποθνήσκει» έλεγε ένα παλαιό ρωμαϊκό ρητό. Και η Ελλάδα δεν μπορεί αιωνίως να αμύνεται παρασταίνοντας την πτωχή πλην τίμια κόρη των ελληνικών ταινιών του ’60.
Τι να κάνουμε λοιπόν, θα ρωτήσει κάποιος, πόλεμο; Βεβαίως όχι. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να φέρουμε την Τουρκία σε θέση αμυνομένου διεκδικώντας, αν χρειάζεται, και εμείς και απαιτώντας τα ελληνικά δίκαια που απεμπολήσαμε αν και είναι καταγεγραμμένα σε διεθνείς συνθήκες.
Γιατί δηλαδή το ελληνικό κράτος – λέμε τώρα – ανέχεται την τουρκική προπαγάνδα και τους ψευτομουφτήδες στη Θράκη; Γιατί δεν μιλά για την τουρκική κατοχή Ίμβρου και Τενέδου; Γιατί καταδέχεται να ενοχληθεί από τις τουρκικές διεκδικήσεις στα Δωδεκάνησα και απαντά στην Άγκυρα για τα αυτονόητα; Γιατί επίσημα χείλη ομιλούν για «χαμένες πατρίδες»; Γιατί η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται διπλωματικές και πολιτικοστρατιωτικές συγκυρίες, αλλά και νυν δρώντες κατά της Τουρκίας για να την πλήξει εμμέσως;
Η Τουρκία έχει ανοικτά μέτωπα και πολλά μάλιστα. Ποιο, αλήθεια, από αυτά έσπευσε να εκμεταλλευθεί η Ελλάδα για να «προσγειώσει» ελαφρώς την Άγκυρα δείχνοντάς της ότι μπορεί να της κάνει ζημιά; Γιατί η Ελλάδα δεν έστειλε μια διμοιρία Υγειονομικού, έστω, στον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών ώστε να κερδίσει πόντους στη διεθνή σκακιέρα; Η Δανία είναι ισχυρότερη της Ελλάδας και μετέχει στον διεθνή συνασπισμό; Ή μήπως είναι «ιμπεριαλιστική δύναμη» και θέλει να κατακτήσει την Συρία ή το Ιράκ;
Απλώς η εφησυχασμένη Ελλάδα, έχει αποσυρθεί στον καναπέ της διεθνούς σκηνής, αρνούμενη να θέσει και τρίχα της στη βάσανο των καταλυτικών εξελίξεων που συμβαίνουν στην περιοχή λες και αν χώσει το κεφάλι της στην τρύπα, ως άλλη στρουθοκάμηλος, θα διασωθεί.
Όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα είναι εδώ και καιρό μια χώρα με γερασμένη νοοτροπία που αρνείται να αλλάξει. Συνέπεια της νοοτροπίας αυτής είναι και οι επιλογές των Ελλήνων και το ποιους τελικά επιλέγουν να τους κυβερνήσουν εδώ και χρόνια.
Την ώρα όμως που η Ελλάδα αδρανεί γενικώς η Τουρκία ισχυροποιείται και σύντομα η κατάσταση δεν θα είναι αναστρέψιμη με ότι αυτό συνεπάγεται, καθώς και το ισοζύγιο στην ισορροπία δυνάμεων τείνει ολοένα και περισσότερο εις βάρος της.
kostasxan.blogspot.gr/
Share this:
