Momenteel zit ik midden in een tentamenperiode, dus geen tijd voor een blog normaal gesproken. Maar ik kwam een tijdens de Camino ingesproken blog tegen op m’n mobiel, dus, enigszins geredigeerd, toch nog een blog vanuit Spanje!
19 Juni 2017 11:34
‘Waarom is de Weg zo speciaal? De Camino is in ieder geval in veel opzichten als het ‘gewone’ leven eigenlijk. Elke dag dezelfde routine, wat ergens heel erg rustgevend is, troost en structuur biedt, maar wat dus niet zozeer spectaculairder is dan het gewone leven. Elke dag heb je ook ook een moment, minstens één moment dat je gewoon echt moet doorzetten, dat je het helemaal niet doet omdat het leuk is. Wat dus ook niet anders is dan het normale leven. Er zijn ook heel veel momenten dat je moet kiezen. Wat doe ik? Welke weg neem ik? Met wie ga ik nu eten of ga ik alleen zitten? Loop ik alleen of samen? Hoe lang loop ik? Heel veel keuzes die je hier maakt, die maak je elke dag, lijkt mij. Alleen hier misschien wat bewuster, omdat je meer op jezelf bent aangewezen. Maar dat (alleen zijn) is ook een keus.’
#indewolken
‘Naar jezelf luisteren is ook een hele kunst, en dat is wel wat de Camino speciaal maakt, want ik denk dat op de Camino in de basis de omstandigheden er zijn om jou te leren en de kans te geven naar jezelf te luisteren, om een beetje in jezelf te wroeten en jezelf aan te leren voelen. Dat is de reden waarom veel mensen ‘m lopen natuurlijk. Het meest bijzondere is wel het feit dat het wat met je doet. Je gaat een proces aan, waar je niet helemaal de controle over hebt of waar je niet op elk moment bij stil staat van: ‘He, wat gebeurt er nou?’, of: ‘Wat zijn we aan het doen?’, maar dat toch alles ergens toe leidt. Alles leidt naar je doel. Je loopt ergens naar toe. Maar eigenlijk weet je niet zo goed wat je aan het eind gaat tegenkomen. En toch is elke dag weer een stapje dichterbij en groei je ook als persoon door de dingen die je tot je neemt, door momenten die je in gebed, in gedachten of in gesprek doorbrengt. Alles vormt, alles schaaft, alles wrijft en ik denk wat je aan het eind vindt, is een glanzende diamant. Een bijgeschaafde diamant. Een dimensie misschien wel van jezelf die je nog niet had leren kennen, of nog niet volledig. En dan is het leuke dat je jezelf ook nooit helemaal zult kennen en dat je in je relatie met God ook nooit klaar zult zijn, dat je wel kunt stoppen met wandelen maar niet kunt stoppen met leven. Dat het gewoon doorgaat. De Camino is ergens heel bijzonder, maar ergens ook normaler dan je denkt.’
Voor mezelf zag ik behoorlijk wat toepassingen naar het ‘gewone’ leven, ik hoop dat jij ze er ook uit haalt. Maar laat me je een paar vragen stellen:
- Loop jij alleen of samen (zowel horizontaal als verticaal)?
- Zijn in jouw leven de basisvoorwaarden aanwezig, zodat je naar jezelf kan luisteren?
- Maakt het feit dat je niet precies weet hoe het aan het einde (van je leven) eruit ziet je angstig of verlangend?
The Way
At the moment I am in the middle of my exam period, so I wouldn’t have time for a blog normally. However, I found a recorded blog on my phone from my time at the Camino, so, a little adjusted, finally a blog from España!
19 Juni 2017 11:34
‘Why is the Way so special? El Camino is in many ways just like ‘normal’ life actually. Every day the same routine, which is very peaceful, providing comfort and structure, but which is not necessarily more spectacular than normal life. Every day there is a moment, at least one moment that you really need to pust through, that you don’t do it at all because it is fun. So, that is not a big deal different than ordinary life. Also, there are a lot of moments that you have to choose. What am I going to do? Which way do I choose? With whom will I eat or will I sit alone? Do I walk alone or together? How long will I walk? Many choices you make here, you make on a daily basis, I think. However, here you take decisions a bit more consciously, because you are out of your comfortzone.
#headintheclouds
‘Listening to yourself is a hard thing to do, and here comes what makes the Way special, because it provides the basic requirements for us to be able to (learn to) listen to ourselves, to dig a little deeper in yourself and to become more connected to yourself. Obviously, that’s why many people walk ‘m. Most special to me is the fact that the Camino does something to you. You start a process, of which you’re not totally in control or conscious all the time, like: ‘What is happening now?’ or: ‘What are we doing?’, but still everything leads to something. It all leads to a goal. You’re walking to somewhere. But actually you don’t really know what to expect at the end. Still every day brings you a step closer and you grow as a person through what you take in, through moments of prayer or conversations. Everything shapes, everything rubs and polishes, and I think what you’ll find in the end is a shining diamond. Or at least a more polished one. A dimension of yourself which you hadn’t seen before or didn’t really know of. The fun part is, that you will never know yourself completely and that your relationship with God is never finished. You can stop walking, but you can’t stop living. It all goes on. The Camino is special in some ways, but a lot more ordinary than you think.’
I found quite some applications myself to ‘normal’ life. I hope you see them, too. Let me ask you some questions:
Advertisements Share this:
- Do you walk alone or together (both horizontally as vertically)?
- Does your life have the basic requirements, so you can listen to yourself?
- Does the fact that you do not exactly know how things will look like at the end (of your life) make you anxious or full of longing?
