Rate this book

O Cemitério De Praga (2011)

by Umberto Eco(Favorite Author)
3.33 of 5 Votes: 3
ISBN
9896164089 (ISBN13: 9789896164089)
languge
English
genre
publisher
Gradiva
review 1: Hardly know where to begin with this. There is no question that Eco is insanely intelligent and a great prose writer. The problem for me is the guy has a tough time just telling a story. The book is so packed with historical detail, characters coming and going, etc. that there is virtually no logical thread tying this all together. It was really a slog to get through, most definitely NOT anything you'd call a page turner. So much so, in fact, that, as others have observed, I found myself thankful for the full-page illustrations because that meant another page I didn't have to read. All that said, there are plenty of interesting vignettes scattered throughout the thing, e.g., the black mass, blowing up the ship to get rid of some papers, hiding bodies in the sewers of Paris... more, etc. All in all, tough sledding, but it's Eco--what do you expect?
review 2: Ένα υπέροχο μα άκρως βασανιστικό έργο, μιας και ο Ουμπέρτο Έκο επιλέγει να χρησιμοποιήσει ως πρωταγωνιστή ένα φρικτό δείγμα ανθρώπου: πρόκειται για ένα γλοιώδες ερπετό ονόματι Σιμόνε Σιμονίνι, που στοιχηματίζω ότι κατέχει ήδη μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των λογοτεχνικών καθαρμάτων. Δειλός, σεξουαλικώς ανίκανος, χαφιές, συνωμότης, δολοπλόκος, πλαστογράφος, λογοκλόπος, διπλός πράκτορας, ρατσιστής, πωρωμένος αντισημίτης, ο οποίος προσπορίζεται χρήματα εμπορευόμενος διάφορα πλαστογραφήματα δικής του επινόησης και παρέχοντας τις υπηρεσίες του σε διάφορες μυστικές υπηρεσίες. Μοναδικές χαρές της ζωής αυτού του διεστραμμένου πλάσματος είναι η εξύφανση συνωμοσιών και η καταβρόχθιση εμετικών γευμάτων στα διάφορα εστιατόρια του Παρισιού (ευτυχώς δε οι σπεσιαλιτέ αυτές αποδίδονται μόνο γαλλιστί ειδάλλως θα ερχόμασταν σε πραγματικά δύσκολη θέση μιας και ο Σιμονίνι επιβραβεύει τον εαυτό του για κάθε επιτυχημένη του συνωμοσία και για κάθε φρικτή του προδοσία με ένα τέτοιο γεύμα, εντείνοντας την αίσθηση ναυτίας του αναγνώστη…). Το magnum opus του Σιμονίνι είναι τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, ένα πλαστογράφημα στο οποίο παρουσιάζεται η υποτιθέμενη εβραϊκή συνωμοσία για την παγκόσμια κυριαρχία τους. Παραδίδοντάς το στα χέρια των Ρώσων αφενός μεν εκπληρώνει τον στόχο της ζωής του, συμβάλλοντας ο ίδιος προσωπικά σε μια μελλοντική γενοκτονία, και αφετέρου αδειάζει, χωρίς να το θέλει, τη ζωή του από κάθε νόημα, μιας και χωρίς την ενασχόλησή του με τους Εβραίους δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Στην πραγματικότητα, τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών άρχισαν να διακινούνται το1903 από την τσαρική μυστική υπηρεσία Οχράνα, η οποία επεδίωκε να διοχετεύσει το επαναστατικό και αντιτσαρικό μένος του ρωσικού λαού εναντίον των Εβραίων. Τα Πρωτόκολλα τελικώς συνετέλεσαν στη γενοκτονία των Εβραίων, αφού αποτέλεσαν βασικό μοχλό προπαγάνδας του Χίτλερ. Η πλαστότητα των άνω κειμένων είχε βέβαια αποδειχθεί ήδη από το 1920 (αποτελούν ένα κολάζ διαφόρων προγενέστερων κειμένων τα οποία δεν σχετίζονταν με τους Εβραίους), ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει τους διάφορους ανεγκέφαλους να τα επικαλούνται ακόμη και σήμερα ως αυθεντικά, πλουτίζοντας αυτούς που τα εμπορεύονται. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι δεν έχει καμία σημασία τι είναι αλήθεια και τι όχι, σημασία έχει μόνο τι θέλει ο καθένας από εμάς να πιστέψει προκειμένου να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του και να νοηματοδοτήσει τη ζωή του. Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε ο Έκο ξεσκεπάζει μια ευρωπαϊκή ιστορία ξενοφοβική και ρατσιστική: οι Γερμανοί μπορεί να υλοποίησαν την τελική λύση, όμως όλα τα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης συνετέλεσαν στην έκβαση αυτή, με το μίσος που εξέθρεφαν κατά των Εβραίων επί αιώνες. Ας δούμε άλλωστε και τη σημερινή κατάσταση της πολιτισμένης Ευρώπης, που αφενός μεν κουνά το δάχτυλο στους απολίτιστους τζιχαντιστές, αφετέρου δε, με τους πρώτους κλυδωνισμούς της οικονομίας, ανασύρει στο προσκήνιο τα φαντάσματα του παρελθόντος, με τα πάσης φύσεως νεοναζιστικά μορφώματα να προετοιμάζουν σιγά -σιγά το έδαφος για κάποια νέα γενοκτονία. Ο Έκο, ειλικρινής ουμανιστής και πραγματικός διανοούμενος με επίγνωση της ευθύνης του, μέσω αυτού του ρατσιστικού παραληρήματος, αποκαλύπτει την βαθύτερη φύση του ανθρώπου, μια φύση ποτισμένη από το φόβο και το μίσος. Κλείνω παραθέτοντας αυτούσιο ένα απόσπασμα, που θεωρώ ότι αποτελεί και τη ουσία του βιβλίου: «….Μας χρειάζεται ένας εχθρός, ο οποίος, για να είναι αναγνωρίσιμος και επίφοβος, πρέπει να βρίσκεται στο σπίτι μας ή στο κατώφλι του σπιτιού μας. Να λοιπόν γιατί οι Εβραίοι. Μας τους έδωσε η Θεία Πρόνοια, ας τους χρησιμοποιήσουμε, που να πάρει, κι ας προσευχόμαστε να υπάρχει πάντα ένας Εβραίος για να τον μισούμε ή να τον φοβόμαστε. Χρειάζεται ένας εχθρός για να δώσουμε μια ελπίδα στο λαό. Κάποιος είπε ότι ο πατριωτισμός είναι το έσχατο καταφύγιο των απατεώνων: όποιος δεν έχει ηθικές αρχές τυλίγεται συνήθως με μια σημαία και όλοι οι μπάσταρδοι επικαλούνται την καθαρότητα της φυλής τους. Η εθνική ταυτότητα είναι το τελευταίο καταφύγιο των άκληρων. Η αίσθηση της ταυτότητας βασίζεται στο μίσος, στο μίσος γι’ αυτόν που δεν είναι ίδιος. Θα πρέπει να καλλιεργήσουμε το μίσος σαν πολιτικό πάθος. Ο εχθρός είναι ο φίλος των λαών. Χρειάζεται πάντα να μισούμε κάποιον για να νιώθουμε δικαιωμένοι μες στη δυστυχία μας. Το μίσος είναι το πραγματικό αρχέγονο πάθος. Και η αγάπη είναι μια ανώμαλη κατάσταση….Δεν αγαπούμε κάποιον για όλη μας τη ζωή, αντίθετα μπορούμε να μισούμε κάποιον για όλη μας τη ζωή. Αρκεί να βρίσκεται πάντα εκεί για να αναζωπυρώνει το μίσος μας. Το μίσος ζεσταίνει την καρδιά…». less
Reviews (see all)
email0007
Umberto Eco’s latest is another playful confection of artifice and wit, in which virulent fictions invade the real world. As with “Foucault’s Pendulum” (perhaps Eco’s best), “The Prague Cemetery” deals with fabricated plots: more specifically, the rise of pernicious anti-Semitic conspiracy theories in 19th century Europe, culminating in “The Protocols of the Elders of Zion” and (further down the line) the Final Solution. It’s written as an absurdist satire, in three distinct voices: there’s our chief protagonist, Captain Simonini, a Franco-Italian forger, misanthropist and murderer; his alter ego, the Abbé Dalla Piccola, a secondary personality who takes over during Simonini’s blackouts; and a third-person Narrator, who adds historical context as the villainous Simonini moves from intrigue to intrigue, fighting with Garibaldi’s revolutionaries one moment and infiltrating Satanic Freemasonry sects the next. But Simonini’s principal aim is to perfect his Magnum Opus: a libellous tract purporting to transcribe a secret gathering of all the Chief Rabbis at the Prague Cemetery, where they outline their plans for world domination. (He shops this document all over Europe, altering its focus to suit his clients; in place of the Jews, he finds the Jesuits or Masons can serve just as well. He’s nothing if not flexible.)Simonini’s misanthropy is often scabrously funny, and breezily egalitarian in its sweep. The Germans: “…the lowest conceivable level of humanity. A German produces on average twice the faeces of a Frenchman. Hyperactivity of the bowel at the expense of the brain, which demonstrates their physiological inferiority. Even in recent centuries, French travellers knew immediately when they had crossed the Alsace frontier by the abnormal size of the turds left lying along the roads.” The French: “No one is as rude as a French innkeeper. He seems to hate his clients (perhaps he does) and to wish they weren’t there (and that’s certainly not so, because the Frenchman is most avaricious). They are vicious. They kill out of boredom. They think the whole world speaks French. Perhaps their ignorance is a result of their meanness – the national vice which they take to be a virtue and call thrift.” The Italians: “If I have become French it’s because I couldn’t bear being Italian. The Italian is an untrustworthy, lying, contemptible traitor, finds himself more at ease with a dagger than a sword, better with poison than with medicine, a slippery bargainer, consistent only in changing sides with the wind.”And so on. But he reserves his most concentrated vitriol for the Jews, the Jesuits and the Masons – oh, and women, which the author describes with fascinated disgust. (“Jesuits are Masons dressed up as women,” he snarls at one point, tidily scorning three groups at once.) Eco, in the guise of Simonini, has fun with the gullibility of the prejudiced, and their readiness to credit any trumped-up nonsense which harms the cause of their enemy (perceived or genuine). And it’s by turns amusing and alarming to see how quickly forged truths are absorbed into the mainstream, mutating from rumour into facts well-known. Yet thanks to its fragmented storytelling device, the novel is never quite as absorbing as it should be; just as the reader settles down to enjoy Simonini’s double-dealing villainy, the focus shifts to either Dalla Piccola or the godlike Narrator, and the momentum is lost. It goes without saying that the novel is clever, though its cleverness perhaps overpowers the plot: while the tripled perspective evokes Freud’s model of the unconscious, suggesting Europe in the grip of a shared mental illness, this reader found himself longing at times for a simple, single narrative voice.Eco’s work has evinced an increasing inclination for whimsy over the last few years, with somewhat mixed results; “The Prague Cemetery” continues that trend, making the prospect of a return to the complex page-turners of his heyday ever-more unlikely. It’s hard not to find this prognosis disappointing. “Prague” has many merits, but its whimsicality tends to mitigate its urgency. It makes the novel feel, dare one say it, lightweight – at least by Eco’s own intimidating standards. Where “The Name of the Rose” and “Foucault’s Pendulum” worked superbly both as thrillers and metafictional satire, “Prague” is not much more than a practical joke, with a very dark punchline. Other readers may disagree; this, of course, will be a matter of taste. And taste, after all, is just another form of prejudice.
bumbumbum
I Protocolli dei Savi di Sion sembrano essere un interesse ricorrente di Eco (ne ha gia' ampiamente trattato in "Sei passeggiate nei boschi narrativi" e ne "Il pendolo di Foucault", ed ho l'impressione di avere letto in merito anche il resoconto di un suo intervento accademico). Cio' premesso, il libro si presenta come un metaromanzo su una metacospirazione (in quanto narra di una cospirazione per costruire una falsa cospirazione). Un divertissement intellettuale (come, a mio avviso, lo era "Il pendolo di Foucault"). Un po'eccessivo per un sempliciotto come me (non che il testo sia "troppo erudito", come ho letto anche sul Corriere della Sera: forse perche'avevo gia' letto i suoi precedenti scritti sulla questione non vi ho trovato niente di nuovo, in realta', allorche' i riferimenti storici sono a fatti che dovrebbero essere ben noti). Divertente il fatto che descriva i meccanismi per creare un meme cospiratorio ed al contempo li applichi nella costruzione del romanzo (che in questo senso mi appare un metaromanzo). Al di la' di questo, pero', non vi ho trovato molto. Il punto e' colto, peraltro:credete nei Protocolli di Sion? Nella leggenda che nessun ebreo e' morto nell'attentato alle torri gemelle? Vi dimostro come e' facile creare un meme cospiratorio, costruendone uno in cui tutte le tessere del puzzle combaciano, pur se l'immagine che ne risulta e' falsa! Un po' irritanti certi accenni trasparenti a realta' attuali, lette capziosamente.Divagazioni: La "incursione del romanzo nella vita" mi attira meno - concettualmente - dei meccanismi di propagazione dei memi. Eco sembra pendolare (eh eh) tra l'uno e l'altro, con preferenze per il primo aspetto sul secondo, che infatti e' meno approfondito.
Kimberly
"Read" is inaccurate: I got halfway before all the hatred wore me down.
Write review
Review will shown on site after approval.
(Review will shown on site after approval)