Rate this book

O Cântico Dos Mendini (2010)

by Brian Keaney(Favorite Author)

3.36 of 5 Votes: 4

languge

English

genre

Fantasy

publisher

Gailivro

series

The Promises of Dr. Sigmundus

review 1: Λίγους μήνες πριν στο νησί Τάρναγκαρ της Γκεχένα η Μπία ετοιμάζονταν να γιορτάσει την ενηλικίωση της και να κάνει μια νέα αρχή στην υγιή κοινωνία που είχε δημιουργήσει ο ηγέτης Δόκτορας Σιγμούνδος. Μάθαινε απ’ έξω τις υποσχέσεις εναντίον της εγκληματικότητας και της κακίας που είχε αναγγείλει ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος όταν πήρε την εξουσία και έκανε συνεχείς πρόβες για το πως θα λάβει για πρώτη φορά το ιχώρ, το χάπι εκείνο... more που κάνει πιο παραγωγικούς ενεργητικούς και πειθαρχημένους τους ανθρώπους και τους κρατά μακριά από προβλήματα και μπελάδες. Η Μπία όμως όσο κι αν ήθελε να ενσωματωθεί στην υπέροχη αυτή κοινωνία δεν μπορούσε να σταματήσει το μυαλό και την καρδιά της που από το πρωί μέχρι το βράδυ αμφισβητούσαν τις υποσχέσεις του ηγέτη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στα όνειρά της έβλεπε μια κατεστραμμένη πόλη και ένιωθε ότι αυτή ήταν το σπίτι της. Και ξαφνικά στη ζωή της μπήκε ο Ντάντε το παιδί των μαγειρείων ένα κατώτερο κοινωνικά αγόρι που παίρνει ήδη το ιχώρ αλλά δεν τον πιάνει και που σκέφτεται σαν εκείνη. Και μετά ήρθε και ο Εζεκιήλ ένας άντρας που μπορεί να σταματά το χρόνο και ο οποίος της αποκάλυψε πως η κατεστραμμένη πόλη των ονείρων της υπάρχει και λέγεται Μοιτέερα. Και ύστερα οι τρεις του δραπέτευσαν από το Τάρναγκαρ. Πήγαν στην Μοιτέερα συνάντησαν τους Πούκα, τους εξεγερμένους κατοίκους της χώρας και η Μπία έμαθε ποιός πραγματικά είναι ο Σιγμούνδος, πως πήρε την εξουσία, τί συμβαίνει με το ιχώρ, ποιοί ήταν οι γονείς του φίλου της Ντάντε και τι ακριβώς σημαίνει οδυλλική ενέργεια και Οδύλλ. Η κοπέλα από εκεί και πέρα πέρασε πολλά αφού οι στρατιώτες του Σιγμούνδου την βρήκαν, της έδωσαν το ιχώρ και προσπάθησαν να προγραμματίσουν το μυαλό της από την αρχή και να την κάνουν ένα ακόμα στρατιωτάκι. Αλλά εκείνη με τη βοήθεια του Ντάντε κατάφερε να τους νικήσει και επέστρεψε στους Πούκα. Και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν γέρο άντρα που δεν είναι άλλος από τον Σιγμούνδο και δύο Ντάντε! Τον αγαπημένο της φίλο και έναν άλλο που την απήγαγε και μετά αυτοκτόνησε. Μπροστά της εξελίσσεται μια μάχη, ο Ντάντε νικά τον Σιγμούνδο που πέφτει στο έδαφος νεκρός. Όμως το αμέσως επόμενο λεπτό ο φίλος της δείχνει να πονά και να υποφέρει ενώ λίγο αργότερα της επιτίθεται και προσπαθεί να τη σκοτώσει! Αν δεν ήταν ένα πουλί να του επιτεθεί εκείνη δεν θα κατάφερνε να του ξεφύγει και να επιστρέψει στους Πούκα. Που την κοιτούν γεμάτη απορία και θλίψη με τα νέα που τους είπε για την προδοσία του Ντάντε. Ούτε εκείνη μπορεί να χωνέψει αυτό που έκανε ο φίλος της. Δεν μπορεί να καταλάβει πως εκείνος με τον οποίο μέχρι χθες πάλευαν μαζί της επιτέθηκε τόσο βάναυσα και προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της. Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;; Τί του συνέβη;; Τα νέα που φτάνουν τις επόμενες μέρες χειροτερεύουν την κατάσταση αφού ο Σιγμούνδος είναι νεκρός και ο νέος ηγέτης της Γκεχένα είναι ο Ντάντε Καζαμπόν που θέλει πλέον να αποκαλείται Σιγμούνδος ο δεύτερος!! Ναι ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας και οι πολίτες το δέχονται με χαρά και ανακούφιση αφού ο Σιγμούνδος τον διάλεξε και ο ηγέτης τους ήξερε τί έκανε. Ο Ντάντε έχει σκοπό να βρει τους Πούκα και να τους εξολοθρεύσει ενώ κάνει σχέδια κατάληψης της γειτονικής χώρας Τάβορ. Ζητά από τους πολίτες να στρατευθούν μαζί του στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς βία και εγκληματικότητα και να καταταγούν στους Πιστούς ένα νέο στρατιωτικό σώμα που σκοπός του είναι η προστασία της χώρας και η ήττα των εχθρών της. Οι περισσότεροι πολίτες ως γνήσιοι πατριώτες ενθουσιάζονται και τρέχουν αμέσως να καταταγούν για χάρη της Γκεχένα και του Σιγμούνδου του δεύτερου. Οι Πούκα δεν μπορούν να πιστέψουν όλα όσα συμβαίνουν και την τρομακτική αλλαγή του Ντάντε. Κρυμμένοι σε ένα μέρος που κάποτε βρίσκονταν ένα από τα πιο σπουδαία μνημεία της χώρας προσπαθούν να δουν πως θα ξεφύγουν από την οργή και τα σχέδια του πρώην συμμάχου τους και νυν προδότη. Η Μπία όμως νιώθει ότι κάτι άλλο συμβαίνει στον Ντάντε. Επιπλέον ξέρει ότι δεν μπορεί να το βάλει τόσο εύκολα κάτω και να δεχτεί τόσο παθητικά τη μοίρα της. Πρέπει να πολεμήσει. Υπάρχει εξάλλου τρόπος όπως της λέει ο Τζαβινάχ ο αγγελιοφόρος του Οδύλλ απλώς πρέπει να τον βρει. Τί να συμβαίνει άραγε στον Ντάντε;; Γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξε στρατόπεδο;; Τι συμβαίνει με αυτό το παράξενο πουλί που ακολουθεί την Μπία και της έσωσε τη ζωή;; Τι είναι το χαμένο έπος του Μεντίνι και πώς ακριβώς οι στίχοι του θα βοηθήσουν τη Μπία να σώσει τον κόσμο;; Μπορεί άραγε ένα μικρό κορίτσι να τον σώσει;; Τί γίνεται στον κόσμο του Οδύλλ και ποιός είναι ο στόχος μια γέφυρας που φτιάχνει εκεί ο Ντάντε;; Πώς ένα παιδί από την Τάβορ που ψάχνει να βρει τί συνέβη στον φίλο του θα βοηθήσει;; Η ώρα της τελικής κρίσης των σκληρών αποφάσεων και επιλογών έφτασε….Το χαμένο έπος είναι το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του Braian Keaney Οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου που για μένα ξεκίνησε αρκετά ωραία και φιλόδοξα αλλά τελείωσε με τον πιο απογοητευτικό τρόπο που μπορούσε να τελειώσει. Όπως είπα και στην κριτική του πρώτο βιβλίου εγώ δεν γνώριζα ούτε τον συγγραφέα ούτε και την τριλογία του. Δεν είχα ιδέα για τη συγκεκριμένη ιστορία ούτε είχα δει κάποιο φίλος μου αναγνώστη να τη διαβάζει. Την αγόρασα μόνο και μόνο επειδή η Πολιτεία την είχε σε τιμή ευκαιρίας. Δεν περίμενα και πολλά ούτε είχα ψηλές προσδοκίες το πρώτο βιβλίο όμως ανέβασε αρκετά τον πήχη ενώ το δεύτερο μπορεί να μην το βρήκα τόσο ενδιαφέρον αλλά υπήρχαν αρκετά στοιχεία του που με κράτησαν και μου δημιούργησαν την περιέργεια και τη διάθεση να θέλω να διαβάσω αμέσως το τρίτο και τελευταίο μέρος. Και το διάβασα. Και η καλή εικόνα που είχαν δημιουργήσει τα δύο πρώτα μέρη γκρεμίστηκε με αυτό εδώ. Καταστράφηκε. Ένα μικρό της μέρος έμεινε μόνο όρθιο και για αυτό δεν έβαλα ένα αστεράκι. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μεγαλύτερο των άλλων δύο έχει μόλις 207 σελίδες και κάποιος αναγνώστης με άπλετο χρόνο στη διάθεση του μπορεί να το ολοκληρώσει σε μία το πολύ δύο μέρες. Ο συγγραφέας ξεκινά την ιστορία από εκεί που τελείωσε το δεύτερο μέρος και μας περιγράφει την τελευταία πράξη του δράματος στη Γκεχένα σε 23 μικρά κεφάλαια. Τα οποία έχουν ως αφηγητές τη Μπία, τον Ντάντε και τον Νίρο. Η δράση συνεχίζει να εξελίσσεται σε τρία μέρη ταυτόχρονα. Τα γεγονότα στη Γκεχένα τα παρακολουθούμε μέσω δύο προσώπων. Από τη μια έχουμε τον Ντάντε ο οποίος έχει πια χάσει το σώμα του αφού το έχει καταλάβει ο Όρομπας αλλά η ψυχή του έχει διασωθεί, βρίσκει καταφύγιο στο σώμα ενός πουλιού και προσπαθεί να βρει τρόπο να ειδοποιήσει τους φίλους του για όσα επρόκειτο να συμβούν ενώ παράλληλα αναλαμβάνει και μία ακόμα παράξενη αποστολή. Από την άλλη έχουμε την Μπία που ψάχνει να βρει μια λογική εξήγηση για την προδοσία του Ντάντε ενώ η ευθύνη για το σώσιμο του κόσμου πέφτει πλέον σε εκείνη. Τα όσα συμβαίνουν στην Τάβορ τη γειτονική χώρα της Γκεχένα τα παρακολουθούμε μέσω του Νίρο του νεαρού εκείνου που ψάχνει απεγνωσμένα απαντήσεις για το τι συνέβη στον καλύτερο του φίλο Λούθερ και βρίσκει στο πρόσωπο του καθηγητή και ερευνητή Οσμάν ένα μεγάλο σύμμαχο, βοηθό και φίλο. Το κοινό των τριών αυτών χαρακτήρων είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνουν να εισβάλλουν στο Οδύλλ και μάλιστα στο πιο σκοτεινό και απάνθρωπο μέρος του την Νακάρα. Και οι τρεις σπάνε τον καθρέφτη αυτής της πραγματικότητας και μπαίνουν σε έναν άλλο κόσμο για να παίξουν ο καθένας έναν σημαντικό ρόλο. Δεν είχα πρόβλημα με τον τρόπο που επέλεξε ο συγγραφέας να διηγηθεί το τελευταίο μέρος της ιστορίας ίσα ίσα που τον Νίρο και την Μπία τους αγαπώ ως χαρακτήρες και διάβαζα πάντα με ενδιαφέρον τις περιπέτειες τους. Το μεγάλο πρόβλημα μου ήταν η εξέλιξη που αποφάσισε να δώσει ο συγγραφέας στην ιστορία και το τέλος….Ομολογώ ότι διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο είχα εξαπατηθεί και είχα πιστέψει ότι διάβαζα μια ακόμα δυστοπία. Ότι οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου ήταν μια ακόμα ιστορία με πρωταγωνιστές δύο εφήβους, ένα αγόρι και ένα κορίτσι στο μακρινό ή κοντινό μέλλον σε μια χώρα οι κάτοικοι της οποίας έχουν επιβιώσει από έναν μακροχρόνιο πόλεμο και που τώρα οι συνθήκες λειτουργίας της δεν είναι και οι ιδανικότερες. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο δεν ήταν δυστοπικό, πολιτεύματα σαν του Σιγμούνδου και ηγέτες-ο θεός να τους κάνει!-σαν αυτόν υπάρχουν δυστυχώς και στις μέρες μας αλλά η ιστορία συνέχισε να μου αρέσει αφού ήθελα να μάθω περισσότερα για την τρομακτική αυτή κοινωνία. Προς το τέλος του πρώτου μέρους και διαβάζοντας το δεύτερο είχα πλέον καταλάβει ότι επρόκειτο για μια κατ εξοχήν φανταστική ιστορία, ο συγγραφέας έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στο φανταστικό κομμάτι της υπόθεσης και όχι στο ρεαλιστικό. Τον ενδιέφερε περισσότερο να αναφερθεί, να ασχοληθεί, να περιγράψει και να κάνει και τους αναγνώστες του να ενδιαφερθούν για τον κόσμο ή τους κόσμους που υπάρχουν πίσω από τον δικό μας και εμείς δεν είμαστε ικανοί να τους δούμε. Δεν πέταξα από τη χαρά μου με αυτή τη συνειδητοποίηση αλλά δεν τα έβαψα και μαύρα. Δεν είμαι τρελή φαν της φαντασίας ούτε όμως την αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι. Υπάρχουν φανταστικές ιστορίες που με ξετρέλαναν και τις αγαπώ πολύ και υπάρχουν και άλλες που μου ήταν αδιάφορες. Στην περίπτωση αυτή η φανταστική ιστορία του Keaney δεν μου ήταν αδιάφορη δεν την λάτρεψα όμως. Μέχρι να ξεκινήσω το τρίτο βιβλίο ήμουν κάπου στη μέση. Ναι μεν είχε αρκετά ωραία στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα εκπληκτικό, δυνατό και ανατρεπτικό φινάλε είχε όμως και άλλα στοιχεία στα οποία κλοτσούσα, παραπονιόμουν και γενικά δεν τα έβλεπα με καλό μάτι. Παραδέχομαι τη μεγάλη φαντασία του συγγραφέα- εκείνος δεν το θεωρεί όλο αυτό με τους κόσμους φαντασία αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα αυτό γιατί είναι μεγάλη κουβέντα- αλλά πολλά σημεία της το δικό μου το μυαλό αρνούνταν να τα αποδεχτεί. Ξεκινώντας το τρίτο βιβλίο κατάλαβα ότι και εδώ η φαντασία θα έπαιζε τον πρώτο ρόλο. Ο ρεαλισμός και η πραγματικότητα είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα και ο Keaney δεν ενδιαφέρονταν να αναπτύξει περισσότερο την δικτατορική κοινωνία του Σιγμούνδου, ότι είχε να πει για αυτή το είχε πει στο πρώτο βιβλίο. Το δέχτηκα λοιπόν και βυθίστηκα στην φαντασία του προσπαθώντας να δω που θα το πήγαινε. Τα μονοπάτια λοιπόν στα οποία την οδήγησε έμενα δεν μου άρεσαν και με άφησαν παγερά αδιάφορη. Καταρχήν είχα θέμα με το μέρος του Ντάντε στην ιστορία. Ο Ντάντε στα βιβλία 1 και 2 είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Στους δικούς του ώμους στηρίζεται όχι μόνο η τύχη της Γκεχένα αλλά και όλου του κόσμου. Εκείνος είναι που έχει δυνάμεις και μπορεί να ελέγξει τον κόσμο του Οδύλλ να νικήσει τον Όρομπας και να φέρει ένα καλύτερο αύριο .Αυτός είναι η ελπίδα. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τα δύο πρώτα μέρη. Και ξαφνικά στο τρίτο ο Keaney κάνει στροφή 360 μοιρών και ο βασικός πρωταγωνιστής και ήρωας της ιστορίας περνά σε δεύτερη μην πω σε τρίτη μοίρα και από πρωταγωνιστής γίνεται κομπάρσος. Έχει αρκετά κεφάλαια αλλά τί να το κάνω αυτό όταν η ιστορία του είναι βαρετή και στάσιμη και όταν ο ρόλος του είναι τόσο υποβαθμισμένος! Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν ήταν ποτέ αγαπημένος μου, δεν με είχε συγκινήσει αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήλπιζα να μετατραπεί σε έναν παθητικό παρατηρητή, να κολλήσει στο σώμα ενός πουλιού και να βλέπουμε τους βαρετούς διαλόγους μαζί του. Η ιστορία Ντάντε και Κίντου- έτσι λέγεται το πουλί- και η εξέλιξη της δεν ήταν του γούστου μου. Μου φάνηκε υπερβολική, κακογραμμένη, βαρετή. Χασμουριόμουν κάθε φορά που διάβαζα τις δήθεν περιπέτειες τους και μέτραγα τις σελίδες να δω πότε θα τελειώσει το κεφάλαιο για να πάμε παρακάτω. Το δεύτερο μέρος είχε τελειώσει με ένα φινάλε ανατρεπτικό γεμάτο αναπάντητα ερωτηματικά. Ο Όρομπας κατέλαβε το σώμα του Ντάντε και εγώ είχα μείνει κάγκελο να αναρωτιέμαι τί θα γίνει τώρα. Μου είχε περάσει από το μυαλό η ιδέα του διαχωρισμού ψυχής σώματος-έχουμε δει και πέντε ταινίες, ξέρουμε κάποια πράγματα-αλλά φανταζόμουν ότι οι δυνάμεις του μικρού αυτού ήταν τόσο ισχυρές που αργά ή γρήγορα θα ξαναέπαιρνε το σώμα του πίσω. Επίσης φανταζόμουν ότι όποιο σώμα κι αν καταλάμβανε παροδικά η Μπία κι οι φίλοι του αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαιναν και θα τον βοηθούσαν να νικήσει το κακό. Φανταζόμουν μια συμμαχία όλων των καλών εναντίον των κακών με τον Ντάντε αρχηγό. Και τί έγινε τελικά;; Τίποτα από τα παραπάνω. Ο Ντάντε κόλλησε στο σώμα του πουλιού στην αρχή τσακώνονταν και το πουλί ήθελε να τον διώξει, μετά του είπε την ιστορία της δημιουργίας του κόσμου και του μίλησε για το κρυφό μονοπάτι που οδηγεί στον παράδεισο των πουλιών και από εκεί που ο Ντάντε ήταν η μοναδική ελπίδα να σωθεί αυτός ο κόσμος έγινε ο σωτήρας των πουλιών, αυτός που θα τους δείξει το δρόμο για τον δικό τους παράδεισο και θα εκπληρώσει μια αρχαία προφητεία!! Σοβαρά τώρα;;; Η συγκεκριμένη ανατροπή δεν μου άρεσε καθόλου ούτε και την ευχαριστήθηκα. Ίσα ίσα που ξενέρωσα.. Εγώ περίμενα να δω έναν Ντάντε γενναίο να τα κάνει όλα λίμπα, να τα βάζει με το απόλυτο κακό και να το νικά, να κλείνει τα στόματα όλων όσων τον κορόιδευαν και τον κακομεταχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, περίμενα κάτι επικό από τη μεριά του και τελικά αυτός έγινε ο σωτήρας των πουλιών κι άφησε την Μπία να σώσει τον κόσμο.. Εντάξει τώρα!! Όλος αυτός ο χαμός στα δύο πρώτα βιβλία για την χαζή αυτή ανατροπή;; Δεν ήταν του γούστου μου λυπάμαι..Γονείς Ντάντε… μια ακόμα απογοήτευση. Οι γονείς του υποτίθεται ότι ήταν δύο πανίσχυροι άνθρωποι. Η μανά του έλεγχε τις δυνάμεις του Οδύλλ ο πατέρας του αποδεικνύεται ότι ήταν προφήτη ή μελλοντολόγος. Είχε γράψει ένα έπος για το τέλος του κόσμου που πια μεγάλο μέρος του έχει χαθεί στίχοι του οποίου θα βοηθήσουν τους ήρωες να σώσουν τον κόσμο.. ή να τον καταστρέψουν. Στα δύο πρώτα βιβλία πολλές φορές αναρωτήθηκα για τους γονείς του Ντάντε. Επιπλέον ο Ντάντε είχε και έναν δίδυμο αδερφό τον Λούθερ που αυτοκτόνησε. Ήθελα να μου πει περισσότερα για την οικογένεια αυτή, ήθελα να αφιερώσει δύο ή τρία κεφάλαια και να μου εξηγήσει καλύτερα το πόσο σημαντικοί και ιδιαίτεροι ήταν και να μου πει που βρίσκονται τώρα στο Οδύλλ και τι κάνουν. Οι λίγες γραμμές που αφιέρωσε στην τόσο σημαντική αυτή οικογένεια με άφησαν ανικανοποίητη.. Περίμενα μια συνάντηση των τεσσάρων στο Οδύλλ περίμενα έστω και μία μόνο φορά να συναντηθεί όλη η οικογένεια εκεί αφού μπορούσαν. Δεν μου το έδωσε όμως ο συγγραφέας. Προτίμησε να κρατήσει τον Ντάντε στο σώμα ενός πουλιού, τον Λούθερ μέσα σε ένα δέντρο στη Νακάρα ενώ οι ψυχές των γονιών περιφέρονται κάπου στο Οδύλλ. Απογοητεύτηκα…Μπία και Νίρο.. Οι δύο λόγοι που δίνω δύο αστεράκια στο βιβλίο είναι αυτοί οι δύο. Χαρακτήρες δυναμικοί αλλά όχι τέλειοι. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και αντιήρωες. Η Μπία είναι πολύ πιο σημαντική από τον Νίρο και είναι αυτή που τελικά κάνει τη διαφορά και την ανατροπή και αναλαμβάνει να σώσει τον κόσμο Είναι αυτή που παλεύει με το κακό. Την αγαπούσα τη Μπια, από το δεύτερο βιβλίο τη θαύμαζα και διάβαζα με ενδιαφέρον τα κεφάλαια της. Εδώ δεν με απογοήτευσε αν και θα ήθελα να καταλάβει ότι ο Ντάντε βρίσκεται στο πουλί. Θα ήθελα να μπορούσε να συνδέσει λίγο καλύτερα τα πράγματα και να συνειδητοποιήσει ότι κάτι παίζει με τον Ντάντε, το σώμα του και τον Όρομπας. Ούτε αυτό όμως θέλησε συγγραφέας να μου το δώσει. Παρόλα αυτά χαιρόμουν να διαβάζω τα κεφάλαια της και απολάμβανα τη μαχητικότητα και αποφασιστικότητα της. Όσον αφορά τον Νίρο εδώ έχει μεγαλύτερο ρόλο, ζει τη δική του προσωπική περιπέτεια με παρέα τον Οσμάν και τα κεφάλαια του ήταν τα πιο ενδιαφέροντα για μένα. Ο συγγραφέας φρόντισε και εδώ να με δυσαρεστήσει με την εξέλιξη της ιστορίας αφού τη στιγμή που ενώνεται το μέρος του με εκείνο της Μπία οι δυο τους δεν μιλούν, δεν γνωρίζονται και με το τέλος που έδωσε ούτε πρόκειται να γνωριστούν. Περίμενα με ανυπομονησία Ντάντε-Μπια και Νίρο να συναντηθούν, να μιλήσουν και ναι γιατί όχι να γίνουν φίλοι, ήθελα οι τρεις αυτές ιστορίες να γίνουν ένα αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα. Και εδώ μετράμε μια ακόμα απογοήτευση. Τα προσωπικά ταξίδια Μπια - Νίρο είναι ο λόγος των δύο αστερίων αλλά όσο κι αν μου άρεσαν δεν τα ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Μου φάνηκαν ανολοκλήρωτα..Το τέλος.. Η μεγαλύτερη ίσως απογοήτευση. Τί έγινε ακριβώς; Χτύπησε την καμπάνα η Μπία και τί;; Ξανάρχισε ο κόσμος από την αρχή;; Βρέθηκε στον παράδεισο;; Που είναι ο Νίρο;; Ξαναγεννήθηκαν όλοι;; Ακόμα και ο Λούθερ που είχε πεθάνει;; Τί έγινε με τον κόσμο του Οδύλλ;; Υπάρχει ή χάθηκε;; Εξαφανίστηκε η Νακάρα;; Μπορούν τα πλάσματα του να περάσουν στον δικό μας κόσμο;; Ποιά ήταν τα δύο άτομα που είδε η Μπία λίγο πριν αρχίσει να ξεχνά;; Που πήγαιναν;; Τί έγινε ακριβώς;; Το Έπος του Μεντίνι μίλαγε για το τέλος του κόσμου. Ότι όποιος χτυπήσει την καμπάνα και πέσει θα ξυπνήσει τον κοιμισμένο γίγαντα και θα έρθει το τέλος. Από τον επίλογο αυτό που καταλαβαίνω είναι πως ο κόσμος τελείωσε και ξανάρχισε από την αρχή. Είναι αυτό που λέμε κάθε τέλος σημαίνει μια νέα αρχή. Όλοι οι χαρακτήρες αναγεννήθηκαν και ζουν σε έναν καλύτερο, πιο ελπιδοφόρο κόσμο. Δεν θυμούνται φυσικά τίποτα αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία που τους κάνουν να πιστεύουν ότι ίσως να έχουν ξαναζήσει σε αυτόν τον κόσμο. Κάτι σαν το deja-vu δηλαδή. Και φυσικά αυτοί που ήταν γραμμένο να συναντηθούν θα ξανασυναντηθούν. Η Μπία και ο Ντάντε δηλαδή σε όποιον κόσμο κι αν ζουν όσες φορές κι αν αυτός αναγεννηθεί θα ξανασυναντηθούν. Και αυτό ακριβώς έγινε στον επίλογο. Κάτι τελείωσε και κάτι καινούριο άρχισε. Μπία και Ντάντε έζησαν κάποτε σε μια πραγματικότητα τη μάχη καλού κακού, νίκησαν, ξαναγεννήθηκαν και τώρα σε μια άλλη πραγματικότητα, σε έναν καινούριο κόσμο ξανασυναντιούνται για να ζήσουν μια νέα περιπέτεια. Κάπως έτσι σκέφτομαι εγώ το φινάλε του βιβλίου. Αλλά όλα αυτά είναι υποθέσεις αφού ο συγγραφέας θεώρησε σωστό να μην εξηγήσει τίποτα, να αφήσει τη δική μας φαντασία να αποφασίσει για το τί πιστεύει εκείνη ότι σημαίνει ο επίλογος. Υπάρχουν φορές που εκτιμώ κάτι τέτοιες κινήσεις δεν ισχύει όμως στην περίπτωση αυτή. Σε μια τόσο μπερδεμένη ιστορία ήθελα μια κατανοητή εξήγηση, ένα φινάλε χωρίς περισσότερα ερωτηματικά..Το Χαμένο Έπος ήταν ένα βιβλίο που δεν με ικανοποίησε. Με απογοήτευσε σε πολλά σημεία του. Ήταν παρατραβηγμένη η ιστορία και η εξέλιξη της πολύ περίπλοκη οι δε χαρακτήρες με εξαίρεση τους Μπια και Νίρο ήταν αδιάφοροι ενώ ο βασικός πρωταγωνιστής έγινε κομπάρσος. Δεν μπορώ επίσης να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τη γραφή του συγγραφέα. Οι διάλογοι ήταν απλοϊκοί και παιδικοί. Είχε καλές προθέσεις όταν ξεκίνησε την ιστόρα αυτή κάπου όμως το έχασε. Συνολικά στην τριλογία βάζω δύο αστεράκια. Δεν μετάνιωσα που έδωσα εννέα ευρώ περίπου για να την πάρω έχω κάνει και χειρότερα λάθη αλλά δεν πρόκειται να την ξαναδιαβάσω κι αν βρεθεί κάποιος γνωστός που να θέλει να του τη δανείσω ή και να του την δώσω χωρίς λεφτά δεν θα έχω πρόβλημα να το κάνω. Άλλα βιβλία τα φυλώ σαν κόρη οφθαλμού αυτά εδώ όμως δεν έχω πρόβλημα να τα δανείσω χωρίς επιστροφή. Δεν τη συστήνω την τριλογία αυτή είναι για πολύ ψαγμένους με τη φαντασία αναγνώστες και ακόμα και αυτοί πιστεύω πως στο τέλος θα ξενερώσουν και θα απογοητευθούν…. Διαβάστε κάτι άλλο...
review 2: #30 - O Cântico dos Mendini - Brian KeaneyFinalmente. Finalmente acabei a trilogia de «As Promessas de Dr. Sigmundus». Fi-lo mais por despeito e teimosia do que por outra coisa qualquer, mas preserverei e sobrevivi.E não, não escolhi o verbo ao acaso. Ler este pedaço de lixo literário é uma luta que não desejo ao meu pior inimigo.Seguindo a história dos livros anteriores (review de «Gente Vazia» aqui, e de «O Espelho Quebrado» aqui), Dante e Bea estão de novo em apuros, e as suas aventuras e desventuras são tão ridículas e aleatórias como de costume.Não há palavras para descrever a falta de talento de Brian Keaney. A sério, não estou a exagerar. Para ser sincera, durante a leitura deste «O Cântico dos Mendini», dei por mim a pensar que, dos três, era capaz de ser o mais engraçado: a acção é mais rápida e há mais movimento - sem nunca, é claro, deixar de lado a randomness, a parvoíce completa e as explicações terríveis. Mas estava enganada. O final é tão terrível, tão terrível que eu fiquei em choque a olhar para a página. Até voltei para trás para ver se, por caso, tinha saltado uma folha por engano.Fica, por isso, o meu apelo: NÃO LEIAM ESTES LIVROS, a não ser que masoquismo seja a vossa onda ou tenham um death wish descomunal. less

Download links for: O Cântico dos Mendini

Advertising