Constantine – Hades (bedouin records)
Άραγε τη στιγμή της κατάδυσης αυτό που βγαίνει ως πρώτη σκέψη είναι το τι θα ακολουθήσει στην ανάδυση; Αν υπάρχει ένας τρόπος που αυτά τα στάδια συνέρχονται σε σώμα ένα, αυτός σίγουρα ακολουθήθηκε από τον Κωνσταντίνο Σκουρλή ώστε να δημιουργήσει εκ των δύο ένα συνεκτικό άλμπουμ. Πιο συγκεκριμένα, μια συγκεκριμένη κατάδυση στην Τέλενδο, όπου διέμενε για κάποιο διάστημα, τον έφερε μπροστά σε μια εμπειρία που γέννησε την πρωταρχική ιδέα του άλμπουμ.
Στη συνέχεια, ζώντας στη Λέσβο, ένιωσε την εμπειρία των δυνατών καταιγίδων εκεί με την αίσθηση που του άφησαν να απεικονίζεται στη μουντάδα του δίσκου. Το ανείπωτο βάθος και τα υπέρτατα ύψη συνδυαζόμενα παράγουν μια νοητή γραμμή ισοβαρούς ατμόσφαιρας που χαρακτηρίζει όλο το άλμπουμ. Μιας ατμόσφαιρας που στα τελικά στάδια παραγωγής διεμβολίστηκε από την προσφυγική κρίση που ξέσπασε και στο συγκεκριμένο νησί. Τρία σημεία, λοιπόν, τα οποία συναντούν το ένα το άλλο, αφήνοντας μια συγκεκριμένη αύρα. Μια κυρίως υποτονική αύρα που δεν αναλώνεται σε συναισθηματικές εκρήξεις, αν και τα έγχορδα δίνουν έναν τέτοιο τόνο. Επίσης, οι συνθέσεις θυμίζουν επαναλαμβανόμενα μέρη, τα οποία δεν πάνε κατ’ ανάγκη κάπου συγκεκριμένα, αλλά σχεδιάστηκαν για να απαρτίζουν μια καθολική εμπειρία ακρόασης. Ως εκ τούτου, μπορεί να λείπει η αίσθηση ότι ακούς κάτι το πρωτόγνωρο, αλλά αυτό που ήθελε να βγάλει ο συγκεκριμένος μουσικός, με τη βοήθεια και των συνεργατών του, καταφέρνει να αναδυθεί από μέσα του.
Gimu – Gone Again, Haunted Again (aurora borealis)
Από καταβολής του ats έχουμε έρθει σε επαφή με διάφορ@ς δημιουργούς με αποτέλεσμα να εμβαθύνουμε στην ίδια τους τη μουσική, πέρα από την απόκτηση σχέσεων. Στην περίπτωση του Βραζιλιάνου Gimu συναντήσαμε το παράδοξο να έχουμε να κάνουμε με ένα απίστευτα χαρωπό και ανοικτό άτομο, ενώ η μουσική του μπορεί να χαρακτηριστεί άκρως μουντή και κλειστοφοβική. Με βάση μάλιστα και την καταγωγή του ερχόμαστε ξανά μπροστά στον άτυπο νόμο της μουσικής (και της ζωής εν γένει), ο οποίος συνδέει τα ασύνδετα μέσω της έλξης των ίδιων των αντιθέσεων ως έχουν. Η θέα που έχει ο Gimu μπρος σε έναν κατάφωτο ουρανό και απέραντο ωκεανό θυμίζει κατά μια έννοια εμάς με τη Μεσόγειο σε πρώτο πλάνο και με την ενίοτε σκοτεινή μουσική σε δεύτερο.
Το νέο του άλμπουμ που κυκλοφορεί σε μορφή πολυτελούς κασέτας, εμπεριέχει μια είδους απάντηση σε όλο αυτό το αίνιγμα. Τα μουσικά σύννεφα κινούνται βαρύθυμα και τελεολογικά, αλλά ταυτόχρονα και με ταχύ ρυθμό μπροστά στη ραθυμία των ημερών για να υποσχεθούν μια στέρεη λιακάδα. Υπάρχει μια λύτρωση σε όλο αυτό το θαμπό παιχνίδι των drone/ambient συνθέσεων με τους επεξηγηματικούς σε συναισθηματική βάση τίτλους τους, η οποία έρχεται στο τέλος, πριν όλα χαθούν στο έρεβος. Η μοίρα όλων, σε τελική ανάλυση, είναι γνωστή από τα πριν, αλλά αν δεν πάρουμε μια έστω μικρή γεύση της, πώς θα εκτιμήσουμε ό,τι προϋπάρχει του τελικού προορισμού της;
The Star Pillow – Invisible Summer (midira)
Οι λέξεις και οι μουσικές στερεύουν όταν επαναλαμβάνονται. Ο Ιταλός The Star Pillow πριν από λίγο καιρό έβγαλε το νέο του άλμπουμ στη Midira και είναι κυρίαρχη η αίσθηση ότι συνεχίζει ακριβώς από το σημείο που τον αφήσαμε στο προηγούμενό του άλμπουμ. Θυμίζει, όμως, σε τέτοιο βαθμό αυτό το άλμπουμ τον προκάτοχό του, συν ορισμένες δουλειές του Thisquietarmy, που κάπως χωλαίνει στο τελικό αποτέλεσμα. Το ζήτημα των χρόνων των συνθέσεων που είχε παρατηρηθεί και στο Above, επανέρχεται ακόμη πιο έντονα αυτήν τη φορά δίνοντας την αίσθηση ότι όλα κινούνται εξαντλητικά αργά.
Υπάρχει μια αιθέρια κυματορροή σαν σε όνειρο όπου πετάς, αλλά λείπει το συνεκτικό στοιχείο που θα σε κάνει να θυμηθείς ξυπνώντας τι ακριβώς είδες. Σε αυτό συνηγορούν και οι ομοιότητες του ήχου και της δομής που χαρακτηρίζουν όλα, σχεδόν, τα κομμάτια του δίσκου. Σχεδόν, γιατί φτάνει το τελευταίο κομμάτι του δίσκου και όλα ανατρέπονται με μια μελωδική κορύφωση εντελώς αυτόφωτη. Παρόλ’ αυτά η επαναληψιμότητα των περισσότερων μοτίβων αφήνει ένα σχεδόν εβδομηντάλεπτο άλμπουμ μετέωρο και απλανές.
Μπάμπης Κολτράνης
Share this:
