Recently I had the pleasure of a de profundis conversation about the perspective of Albert Camus on the myth of Sisyphus.
As I write these lines, I realise an analogy between the burden of thought ( as depicted with this creation) and the task of Sisyphus.
To be a human who is thoughtful ( in a world where common sense becomes gradually extinct ) is it not like pushing a huge boulder up a mountain?
No rewards to lighten the weight; on the contrary, the further one pushes forward, the more that damned rock weighs!
A weight that shapes the body and soul underneath it.
A voice in your head screams : Why? What’s the point?
For all one knows everything starts from and concludes to, a conscious decision that shapes one’s footprints on this earth.
Only then the burden of the rock/thought, does not by any means vanish but it acquires meaning.
” And to understand is to transform what is.”
Besides, as we talked about at Anthropos :
” And aye, a thousand times aye, you can gaze the heavens even with a bowed head and eyes to the ground…”
[ Driftwood, clay with patina on a river rock – Height : 40 cm, Base dim: 16 cm.]
*****************************************************************
Πρόσφατα είχα μία εκ βαθέων συζήτηση σχετικά με την οπτική του Αλμπερ Καμύ στον μύθο του Σισύφου.
Συνειδητοποιώ καθώς γράφω αυτές τις γραμμές μία αναλογία ανάμεσα στο βάρος της σκέψης (που απεικονίζεται σε αυτή τη δημιουργία) και στη δοκιμασία του Σισύφου.
Δεν είναι ένας τεράστιος βράχος σε έναν ανηφορικό δρόμο η επιλογή να είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος και όχι μόνο αντανακλαστικά ή συμφεροντολογικά αντιδρών ; Ειδικά σε έναν κόσμο όπου ο κοινός νούς οδεύει προς εξαφάνιση…
Χωρίς κάποια επιβράβευση να αλαφρώνει το φορτίο. Τουναντίον, όσο πιο μακριά πηγαίνεις στην ανηφόρα, τόσο ο ρημαδιασμένος βράχος βαραίνει!
Ένα βάρος που σμιλεύει το σώμα και την ψυχή από κάτω του.
Μια φωνή ουρλιάζει μες στο κεφάλι σου: Γιατί; Ποιός ο λόγος;
Ίσως όλα ξεκινούν από και καταλήγουν σε μία συνειδητή απόφαση που διαμορφώνει την περπατησιά σε αυτή τη γή.
Τότε και μόνο τότε το βάρος του βράχου / σκεπτομένου, δεν εξαφανίζεται, αλλά νοηματοδοτείται.
Και όταν κατανοείς, μετασχηματίζεις.
Άλλωστε, όπως είχαμε κουβεντιάσει στον Άνθρωπο :
“ Όμως πως σκύβοντας / ατένιζα ουρανό, / αυτό δεν θα τ΄αγγίξετε. /
Επράχθηκε κρυφά σας, / το έκρυψα καλά / στην ασφαλή του κεφαλιού μου / τη λιμοκτόνα στάση. /
Σκύβοντας ουρανό ατένιζα. / Που έφτιαξα από πτώσεις. / …” Κική Δημουλά
[ Αλίκτυπο ξύλο, πηλός με πατίνα σε βράχο ποταμιού – Ύψος : 40 εκ. βάση : 16 εκ.]
- More
